Tak naprawdę tożsamość jest czymś, co się wykluwa długo, z trudem i mozolnie za cenę rozmaitych błędów życiowych i ran. Ale każdy z nas musi przez tę ścieżkę przejść sam, bo żadna wiedza o świecie starych nie przyda się młodym.
Teatr jest magią. Film również jest magią, ale jest to zupełnie inny przekaz. Natomiast magia teatru bierze się z tego powodu, że z realnych kształtów zdolny reżyser jest w stanie stworzyć świat nierealny, boski.
Plan na sobotę 14 listopada.
„Faust” w tłumaczeniu Adama Pomorskiego jest naprawdę świetnie opracowany. Czytając go miałem poczucie, że obcuję z zupełnie innym tekstem niż tym, który czytałem kilkanaście lat temu. Tłumaczenie stało się więc bezpośrednim impulsem do stworzenia tego spektaklu.
W dobie powszechnego kultu młodości i tężyzny ciała nie ma miejsca na starość. Twarze zaorane zmarszczkami nie są mile widziane w towarzystwie. Wzbudzają niesmak i zażenowanie. Czasem jednak starość dobitnie dochodzi do głosu, siejąc w młodych obraz nadciągającej katastrofy. Przejmującą wizję odchodzenia, staczania się ku przepaści życia, gdzie nie czeka na nas już nic, stworzył Paweł Miśkiewicz w spektaklu „Kto wyciągnie kartę wisielca, kto błazna?” według szekspirowskiego „Króla Leara”.